De aandelenmarkt geeft deze dagen een geweldige show, met de Dow en S&P 500 die all-time highs bereiken waardoor het lijkt alsof de economie heter is dan een supermodel op het strand van Miami. Het is verleidelijk om champagne te schenken en te proosten op onze collectieve welvaart, maar onder al die glitter en glans speelt zich een veel minder glamoureuze realiteit af – een die meer te maken heeft met de haves die ermee pronken terwijl de have-nots nog steeds proberen om de huur te betalen.
De waarheid is dat die recordhoogten niet veel betekenen voor de gemiddelde Amerikaan die moet werken om het hoofd boven water te houden. Terwijl de aandelenkoersen de pan uit rijzen, stagneren de lonen en die veelgeprezen economische groei voelt als een fata morgana in de woestijn – mooi van een afstandje, maar niet veel waard als je omkomt van de dorst. Het is geen geheim dat het spel is gemanipuleerd ten gunste van de spelers aan de top, waar de beloningen van een bloeiende markt in de zakken van een paar mensen verdwijnen, terwijl alle anderen moeten wachten op magische druppels die nooit komen.
Het was niet altijd zo.
Er was een tijd dat het succes van grote bedrijven goed nieuws betekende voor iedereen. Als de fabriek het goed deed, deden de arbeiders dat ook. Als de aandelen stegen, stegen de lonen ook. Maar dat was voor de jaren 1970, toen het evangelie van winst boven alles doorbrak en het Amerikaanse bedrijfsleven veranderde in een slanke, gemene, aandeelhouders tevredenstellende machine. Het idee dat de enige verantwoordelijkheid van een bedrijf het verhogen van de winst was, werd de mantra van de dag en iedereen viel in de pas.
Nu is die mantra de drijvende kracht achter de financiële engineering die de aandelenkoersen opdrijft ten koste van zowat al het andere. Het terugkopen van aandelen en dividenden zijn de belangrijkste stappen geworden voor CEO’s die Wall Street tevreden willen houden. Bedrijven geven miljarden uit aan het terugkopen van aandelen in plaats van te investeren in hun werknemers of in onderzoek en ontwikkeling – ze kiezen er in feite voor om hun aandeelhouders tevreden te houden in plaats van hun werknemers loonsverhoging te geven.
We zien dat steden als Brokaw, Wisconsin, de dupe worden van deze obsessie met aandeelhouderswaarde. Daar werd de sluiting van een eeuwenoude papierfabriek niet veroorzaakt door een onvoorziene ramp of slecht management, maar door de vraag naar een hoger rendement. Het is een tafereel dat zich keer op keer afspeelt in het hele land, waar de zoektocht naar onmiddellijke winst een reeks gebroken beloften, gesloten fabrieken en mensen die zich afvragen wat er is gebeurd met hun kans op de Amerikaanse Droom heeft achtergelaten.
De aandelenmarkt is de ultieme showman geworden, die ons naar binnen lokt met recordprestaties terwijl we de tekenen negeren dat de plot uit elkaar valt. De cijfers die over de tickertape flitsen lijken misschien op succes, maar ze vertellen niet het hele verhaal. Wanneer slechts de helft van de Amerikanen aandelen bezit – en de meesten die aandelen bezitten maar een klein beetje – voelt de triomf van de markt minder als een nationale prestatie en meer als een exclusieve club waar alleen de meest getalenteerden de vruchten van plukken.
Laten we eerlijk zijn
Het hoogvliegen van de markt heeft vooral te maken met optiek. Het is geen accurate graadmeter van de alledaagse economie, maar een weerspiegeling van de aspiraties, hoop en, ja, zelfs fantasieën van beleggers. Het idee dat de aandelenmarkt de gezondheid van de natie weerspiegelt is altijd al een beetje vergezocht geweest, maar we hebben het naar een hoger niveau getild door ons aan elke nieuwe piek vast te klampen alsof het een bewijs is dat we op de goede weg zijn.
Voor Wall Street is de aandelenmarkt een speeltuin waar de regels anders zijn dan voor de rest van ons. Het is een plek waar fortuinen worden gemaakt en verloren in een handomdraai en waar het nastreven van aandeelhouderswaarde zowat alles kan rechtvaardigen. Zolang de aandelenkoersen blijven stijgen, lijkt niemand het erg te vinden als er banen verdwijnen of hele steden in het stof worden achtergelaten. Maar als de muziek stopt, zullen het niet de titanen van de financiële wereld zijn die achterblijven op zoek naar een stoel – het zullen de mensen op Main Street zijn die in eerste instantie nooit zijn uitgenodigd om te komen dansen.
Het is niet zo dat de markt er niet toe doet – dat doet het absoluut. Maar als we blijven aanbidden op het altaar van de aandelenindexen, is het misschien tijd om opnieuw te definiëren hoe echte waarde eruit ziet. Zou het niet meer moeten zijn dan aandeelhouders rijker maken? Stel je een economie voor waar bedrijven hun werknemers net zo gretig belonen als hun investeerders, waar steden als Brokaw bloeien in plaats van verdorren en waar “groei” meer betekent dan alleen een getal op een scherm.
Natuurlijk, de recordhoogten van de aandelenmarkt zijn een sensatie, en wie houdt er niet van een beetje opwinding? Maar de vraag die we ons moeten stellen is of die opwinding de prijs waard is die we allemaal betalen – en of we tevreden zijn met alleen de illusie van rijkdom terwijl het echte geld verder buiten ons bereik glijdt.
Als u klaar bent om te investeren maar niet weet welk platform u moet gebruiken. Bezoek onze website: Opulon Trading AI